Waarom olympische kampioenen eruitzien als Cyborgs* (half mens/half machine)
Op de Olympische Spelen van 2016 in Rio stapte ,Vitalina Batsarashkina, een 19-jarige Siberische schutster (Wereldkampioene 2018 – 10m) op het terrein met een luchtpistool in haar hand. Het pistool was het minst bedreigende deel van het scenario.
Nee, de medaille voor meest bedreigende onderdeel zou gaan naar wat ze op haar neus droeg, een ‘Cyborg’-bril die eruit zag alsof ze rechtstreeks uit Locutus van Borg geplukt kon zijn.
Esoterische Olympische sporten hebben vaak een eigen geheimzinnige uitrusting, en een schietbril behoort tot de vreemde producten die je op de Spelen zult vinden. En op Olympisch niveau is een dergelijke bril de standaard geworden. “Vrijwel iedereen gebruikt ze tegenwoordig”, zegt Scott Pilkington, die jarenlang heeft gewerkt met voormalige Olympische schutters.
Dat komt niet opdat de sleutel tot succes ligt in het scherpstellen op het doel zelf, maar op het aflijnen van de keep en korrel op je vuurwapen. ” De vaardigheid om het doel te raken is de vaardigheid om die twee uitlijningspunten op de juiste manier naar het doel te richten” . Dit is moeilijker dan het klinkt, maar een schietbril maakt het gemakkelijker dankzij een slimme optische truc.
Deze optische uitrusting ziet er ingewikkeld uit, omdat ze dat ook zijn. Schietbrillen zijn eindeloos aanpasbaar. Een bril van het Zwitserse Champion is vervaardigd uit bijna 100 verschillende onderdelen. Bij alle merken van schietbrillen komt het neer op 3 basisonderdelen : de lens, een iris diafragma en enkele covers (oog-cover en zij-klepjes).
Het correctieglas is ingeslepen volgens het optische voorschrift, maar dat is niet waar het voor bedoeld is. Een oog in rust stelt zich gemakkelijker scherp op een object in de verte dan dichtbij. Scherpstellen op iets vlakbij vergt een inspanning en kan leiden tot vermoeidheid. Het toevoegen van een kleine sterkte (+0.25 of +0.50 ) aan het voorschrift kan het zicht op het wapen aanzienlijk verhogen, ook bij het richten op verdere afstand.
Maar vanaf hier maak je een compromis. Je wapen blijft scherp en je doel wordt iets waziger. En dit is nu net waar de covers en je iris-diafragma het grote verschil gaan maken. Het oog is precies zoals een camera. moest je een fototoestel i.p.v. een pistool vasthouden en je wenst het doel scherp te stellen, was dat eenvoudig door het diafragma kleiner in te stellen. Dit vergroot het vertebereik/ afstand waar je beeld scherp blijft (AKA, dept of field, voor de fotografen).Dit grotere vertebereik betekent dat je gelijktijdig het doel ( op 30 m) eenvoudig kunt vasthouden zowel als je keep-korrel op arm-afstand .
Een iris-diafragma wordt meestal achter de correctie-lens van de schietbril gemonteerd. Hierdoor kan hij de scherptediepte zelf eenvoudig bepalen. Het draaien van de iris vernauwt het diafragma en vermindert de hoeveelheid licht die het richtende toog bereikt, waardoor het doelwit en beide locaties veel scherper worden dan mogelijk zou zijn zonder de bril. “Hoe minder licht je kunt verdragen, hoe groter je beelddiepte zal zijn”. (Heb je ooit de pinhole-trick geprobeerd of je hebt je ogen dichtgeknepen om je wekker te zien? Deze instelling werkt volgens hetzelfde principe.)
De covers hebben net hetzelfde doel, namelijk de hoeveelheid licht te beperken en om elke beweging van mede-schutters naast je te vermijden zodat je niet extra wordt afgeleid, en om het zicht van het niet richtende oog af te schermen.
Lijkt dit alles wat overdreven? Dat is het helemaal niet. Op het niveau waarop deze schutters mee concurreren is elk beetje voordeel dat ze kunnen bereiken, belangrijk.
